Δαίδαλος-Η Αποκάλυψη Του Μυστικού [ Daedalus Reveals His Secret By Daniel Brick ]] Poem by dimitrios galanis

[Το καμάρι του]

Κομμάτια της ύπαρξής μου σκόρπισα
στην κάθε χώρα που έζησα.
Συχνά περίτεχνα χαράς παιγνίδια για μικρά παιδιά,
ή για παίδων ώρες των μεγάλων.
΄Αλλοτε όπλο φοβερό,
τό 'νομά μου μ' ήρωες να συνδέσει παντοτινά.
΄Αλλες φορές λίγα διαγράμματα σ' έναν πάπυρο
ή μι' ακολουθία ευφάνταστων υπολογισμών,
εγγεγραμμένη στην κρυπτογραφική μου γραφή,
σοφός μονάχα μέγας να ξεδιαλύνει.
Ανεξιχνίαστος ο νους μου,
μονάχα λίγοι τό 'χουν το χάρισμα να ξέρουν από πού.

[Μέσ' απ' τη ζωή μου γλίστρησες
σαν τον οίνο μές απ' τ' ασκί.
Κηλίδες δικές σου μου κηλιδώσανε το ιμάτιο.]

[Οι εμμονές του]

΄Εζησα σ' έναν κήπο χρόνια τρία.
Ευλογημένα χρόνια.
Ο γιος μου, ΙΚΑΡΟΣ, γεννήθηκε το δεύτερο.
Μητέρα του μια έμορφη σκλάβα
στη δούλεψη της αυλής του Λεοντίου βασιλειά.
Το γάμο μου τον περιγέλασαν οι αυλικοί.
Ωο! πόσο αγαπήσαμε κείνον τον κήπο!
Ουράνιο τόξο χρωμάτων
ανάμεσα στην ευρύτερη ξέρα ολόγυρα,
η καθημερινή μας ήταν χαρά, μα, μια μέρα μοιραία
άκουσα το φοβερό κρώξιμο οιωνών.
Κύτταξα ψηλά τον ανέφελο γαλάζιο σιδερένι' ουρανό
και βλέπω σμήνη μαύρα πουλιά στον ήλιο ν' αστράφτουν,
να πετούν σε σχήμα τεράστιου τροχού που καταρρέει,
π' ανασυστήνεται, να τραβά κατά πάνω,
προς το φως το εκτυφλωτικό,
να καταρρέει ξανά,
να σκορπίζει τα πουλιά στ' απέραντο τ' ουρανού βασίλειο...
Σαν και να χάθηκα.Του κήπου οι χαρές εξαφανίστηκαν
κάτ' απ' τον τεράστι' ουράνιο κείνο θόλο.
Γιατί να μην είμαι κι εγώ σ' αυτήν την πτήση;
ήταν η σκέψη μου.
Γιατί όχι κι οι Ολύμπιοι, τ' ουρανού κάτοικ' οι ίδιοι,
να μην σαρώνουν τον ουρανό με πτήση φτερωτή;
Γιατί όχι κι εμείς; Γιατ' όχ' εγώ;
΄Ετσι ξεκίνησε της ζωής μου η αναζήτηση:
να κατακτήσω τον ουρανό
ως της σάρκας ον εν πλήρει πτήσει!

[Εσύ ξεγλίστρησες.. έξ' απ' τη ζωή μου,
αγαπημένη μου εσύ.]

[ Οι δοκιμασίες του]

Ο κοντοστούπης της ΄Αβυδος βασιλειάς
ανηλεώς βασάνισε την Αμήνη
να μ' αναγκάσει να του εφεύρω
όπλο τρομερό:
Σε μιαν επίθεση
ολόκληρο νησί εξεγερμένων κατέστρεψε,
για να υποταχτούν στη δόξα του
αμέσως και τ' άλλα νησιά.
Η εφεύρεσή μου ήταν η μαύρη τους μοίρα!
Σαν μας λευτέρωσε ο κοντοστούπης βασιλειάς
με δώρα κι υποσχέσεις, χωρίς όμως και τύψεις,
υπό κατ' οίκον κράτηση,
τα τραύματα της Αμήνης γειατροπόρεψα,
ξενύχταγα δίπλα της.
Χαμογελούσε μες τον πόνο της.
Στα λουλούδια της είχαμε την κλίνη.
΄Οταν εγκατέλειψε το σώμα η ψυχή της,
ο μικρός κι εγώ δεν είχαμε άλλα να χύσουμε δάκρυα.
Για πολλούς άρχοντες,
που γύρευαν του θανάτου μηχανές,
η αφεντιά μου, ο Δαίδαλος, μέγας τεχνίτης,
τον πόθο τους χόρτασα
για δόξα κι εξουσία-μα όλοι τους δολοφονήθηκαν
από 'να διάδοχο που κατέλαβ' εξουσία και δόξα.
Στο χάος των εξελίξεων
με το μικρό καταφύγαμε στον επόμενο τύρανο για στέγη,
ενώ οι θεοί σωπαίναν.
Τελικά ο μέγας της Κρήτης βασιλειάς Μίνως,
των θαλασσών ο εξουσιαστής,
ήταν εκείνος που με κράτησε στη δούλεψή του.
Σκοτεινά μιλούσε μεταξύ οινοποσίας
για τί φιλότιμος άνθρωπος είμαι...
'' Ναι, τόσο φιλότιμος,
που νά 'χω γιο ανάλογο του ΄Αδωνη στην ομορφιά,
του Περσέα στην τόλμη, του Νέστορα στη φρονιμάδα.
Γιος βασιλειά θα ταίριαζε, βασιλόπουλο.''
΄Ετρεμα υπό το βλέμμα του τ' αυστηρό.
΄Εσκυβα τη φρίκη μου να κρύβω.
'' Για να σε υπηρετώ, Μεγάλε μου Κύριε,
αυξήσέ μου την αμοιβή.''
Τό κύπελλό μου έγειρε
κι οίνος εχύθηκε στην ξεραμένη, σχισμένη γη.
Ο Μίνως σηκώθηκε ξαφνικά,
συνάχτηκαν ολόγυρά του φρουροί.
''Δαίδαλε, βρίθουνε φήμες για πτητική μηχανή.
Τη θέλουμε για λόγου μας.''

[ Η θυσία του ]

Τη νύχτα πριν την πρώτη πτήση
πέρ' από του Μίνωα την εν συνελεύσει αυλή
οδήγησα τον ΄Ικαρο μες απ' το λαβίρυνθο
σε σύραγγα που θα τον έβγαζε στη θάλασσα
κι ένα καράβι που τον περίμενε 'κει.
Είχαμε προσφάτως γι' αυτό ώρες μιλήσει
καθώς προσαρμόζαμε στο αριστούργημά μας τις πτέρυγες,
έναν τεχνητό άνθρωπο
που θα πέταγε μαζί μου το επόμενο πρωινό
και θα τον κατέστρεφ' ο ήλιος.
Στης σύραγγας την είσοδο, αγκαλιαστήκαμε μες το δάκρυ.
Ξαφνικά αποτραβήχτηκε βίαια τόσο
που έπεσα καταγής.
Τα μάτια μας προσηλωμένα στην ίδια δέσμη φωτός.
Μέσα της, την ψυχή βαθειά του γιου μου είδα
κι εκείνος τη δική μου.΄Ηταν αρκετό.
Ο ΄Ικαρος εξαφανίστηκε στης σύραγγας τη σκοτεινιά.

[ Η χαρά του ]

Ο βασιλειάς Μίνωας δεν έδειξε περιέργεια για το θάνατο του ΄Ικαρου.
Επικεκαλής ετέθη μάλιστα και αποχαιρετηστήριας τελετουργίας
με την όλη του αυλή παρούσα.
Κι εδώ έκλεισε η όλη ιστορία.
΄Οσο για την εφεύρεσή μου, αποδείχτηκε τόσο εύθραυστη,
τόσο επικίνδυνη. Σύντομα ξεχάστηκε..
Ο ίδιος παρέμεινα ταπεινός, προσευχήθηκα στους θεούς
να συγχωρήσουν την παρείσδυσή μου στο βασίλειό τους των ουρανών.
Κάθε πρωί
αποπληρώνω την καλοσύνη τους με θυσία.
Περάσαν τα χρόνια,
σωριάστηκαν χρόνια και χρόνια πίσωθέ μου.
Εξακολουθώ
πιστά να υπηρετώ αθάνατους και θνητούς βασιλειάδες.
Η ανταμοιβή μου το σπίτι, ένα εργαστήριο, ο κήπος μου.
Και τώρα, αδιάφορο αν αναπνέω τη μυρουδιά των λουλουδιών
που σκορπάνε πα στη στέρια γη
ή βλέπω πουλιά να συγκρούονται στους κίονες απ' ηλιαχτίδες
είν ' ακριβώς για μένανε το ίδιο.
οσμή ή θέαμα, σιωπή ή ήχος, ανάβαση ή πτήση
για μένα, είναι το ίδιο θαύμα στο μυαλό μου
κι η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά, πιο δυνατά,
Τον έσωσα το γιο μου!

Τον έσωσα το γιο μου!