De Witte Wieven Poem by Sylvia Frances Chan

De witte wieven
merkbaar als er veel mist opkomt,
het wordt er héél koud en alles is oud
zelfs de bomen groeien niet meer
ze staan daar als standbeelden,

maar vergis je niet
ze zijn springlevend, en héél lustig
vreedzaam en rustig
alleen onze harten worden onrustig
bij het kennen van hun geschiedenis,

niet grappig als manneke-pis
maar héél verdrietig en triest,
het gaat aantal eeuwen terug
voornamelijk vrouwen
die niet kunnen rouwen over hun vriendinnen hun dood
die zonder schuld ter dood veroordeeld worden:
opgehangen of gemarteld tot de dood er op volgt,

daarom zijn ze er nu nog
en staan ze bij elke bocht,
nee, ze vallen ons tenimmer lastig,
ze botsen soms wel tegen je
schrik me rot
zo ijzig koud
brrrrrrrrr!