Een Paraplu Voor Alle Mensen Poem by Madrason .

Vanachter de muren turen we
als vervallen heesters,
maken we getallen meesters
van ons onvermogen
om nog op elkaar
te kunnen rekenen,
onbedacht iets voor elkaar
te mogen betekenen,
pogen we beschut en warm
voor de erosie
en bang voor
de explosie -van de ander-,
of wat te komen staat,
daar kun je staat op trekken.

Ik heb een paraplu
voor alle mensen
-die dat stilaan wensen-
met kleurtjes en ja
hier en daar wat gaatjes
-maar het gaat best-
een beetje meer vest,
een beetje verandering,
het kan,
daar krijg je dan hooguit
wat natte krullen van.