Een Phidias Verliefd Op De Sferen Poem by Madrason .

85 allemachtig
prachtig als een
kind zo blij
zwerft zij
aan het herfsttij
van Milennia voorbij
toeschietend
op een Pauweveer.

Letters from Daddy
from Texas
to Steiermark,
zie de wollen jas
een steentje in haar tas.

Van niets komt tot iets
wat witbrood op schoot
wordt een feest
alsof er nooit
oorlog is geweest.

De sjahs aanschouwen
de oude gebouwen
-van binnen zeer rijk-
deze Muzevrouwen.

Het oliegeld is uitgeteld,
honden, konijnen de vos
rennend onder de poort,
de megafoon verstoord
het dagelijks gefluit,
en eventjes onderuit.

Verdwaalde geesten
lopen als kweesten
op autonome dromen
onder de bomen,
de zon zal nooit
haar schim verbleken,
verbrekend hier een
ogenblik getekend.

Balzac, Voltaire en Shell
in Texas, het leven is snel
het even is traag
dat beleven
doet ze graag.

Het steentje van Gisele
kan je veel vertellen
van bosjesmannen
die achter
antilopen snellen
en Jheronimus van Aken
en van de bonenstaken.

Glas in lood fenetre
en de Franse Lettre,
ontmoet ze de groten des tijds
in het donkerst van de nacht
met Roland Holst
midden in de oorlogkracht.

Het Ulyssus van nimmer dood
met in haar jas
een Phidias
verliefd op de sferen
der antieke heren
en het kunstenaarsras.

In Paros bracht het wit
en blauw der zee
Mediterranea
het landschap mee
om in te penselen
Frommel de heer
professor en Arnold
ze zijn allen dood
maar in je werk
leven ze weer.

Gisèle d'Ailly van Waterschoot
van der Gracht
maar nimmer in de sloot
-nooit meer-
in Amsterdam herrees
de lady weer