Recitation/Απαγγελλια Poem by Mary Skarpathiotaki

RECITATION
I do not want him to read me
every comfortable,
which does not give a penny to those in need
hungry purple himself,
he smiles apathetically
while
next to the sidewalk of Calla,
stumbles staggering
from hunger and pills
a newcomer Iraqi
next to him a pregnant woman is silent.
Look back ancient irony,
plays a band
to cover their guilt,
with an aristocratic tone of music
for few!
I do not want!
I tell you no, as he gets rich
the boss of the earth
for sure (taking incomplete security measures)
Keep in mind!
Watch out!
Your mind becomes minced meat.
Millions of people work for a living
redeems pain, pain and sweat!
He has a job and he doesn't.
They control us!
Well, wake up!Just for a while;
I told you I want you to read me,
that you did not put oil this year,
because you did not have!
And he who waits in Aristotle's corner,
begging for a cigarette!
My honor is to recite
cheap poems
like a hawk to the homeless around.
They gather around me then,
like white doves, I ask them:
Ready for a pointless recitation?
Listen up.
® Mary Skarpathiotaki

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ
Δεν θέλω να με διαβάζει
κάθε βολεμένος,
που δεν δίνει δεκάρα για τους έχοντες ανάγκη
πεινασμένος πόρφυρας ο ίδιος,
χαμογελάει με απάθεια
ενώ
πλάι στο πεζοδρόμιο της Κάλλας,
παραπατάει τρικλίζοντας
από την πείνα και τα χάπια
ένας νιόφερτος ιρακινός
δίπλα του μία έγκυος σωπαίνει.
Πίσω κοίτα αρχαία ειρωνεία,
παίζει μία μπάντα
να καλύψει τις ενοχές τους,
με αριστοκρατική χροιά μουσικής
για λίγους!
Δεν θέλω!
Όχι σου λέω, καθώς πλουτίζει
το αφεντικό της γης
σίγουρα (παίρνοντας ελλιπή μέτρα ασφαλείας)
Το νου σου!
Πρόσεξε!
Ο νους σου, γίνεται κιμάς.
Στο μεροκάματο εκατομμύρια κόσμος
εξαργυρώνει πόνο, πόνο κι ιδρώτα!
Δουλειά έχει και δεν έχει.
Μας ελέγχουν!
Ε, ξύπνα! Για λίγο μόνο;
Σου 'λεγα θέλω να με διαβάζεις εσύ,
που δεν έβαλες πετρέλαιο φέτος,
επειδή δεν είχες!
Και αυτός που περιμένει στην Αριστοτέλους γωνία,
ζητιανεύοντας τσιγάρο!
Τιμή μου είναι να απαγγείλω
φτηνά ποιήματα
σαν και δαύτο στους άστεγους γύρω.
Μαζεύονται τότε γύρω μου,
σαν τα λευκά περιστέρια, τους ρωτώ:
Έτοιμοι για μιαν ανούσια απαγγελία;
Ακούστε.
® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη