Schemering. Poem by Sylvia Frances Chan

De groene achterdeur zijwaarts
heeft ook andere eigenaardige kleuren buitenaards

nogal geel-grijsblauw getint
zoals de melkweg je soms laat zien als kind
door zijn zonnestralen op de achterdeur
geeft het vaak meer fleur

gevoelige spannende beweging
aan de start van de jonge schemering
zacht wiegen in de wind
warmte verspreidt streelt mijn huid
dat had je niet gevoeld als kind
de melkweg drijft dichterbij met zijn buit
zoveel kleuren vertegenwoordigt het, heus waar
het geel-grijsachtig blauw wordt nu zichtbaar
niet drie of zeven, maar één mooiste kleurenmengeling
de vurige lucht heeft nu een buitenlands raar ding

gouden zonnestralen kruipen in een duistere trekking
en hebben op de een of andere manier de warme koelte in het geding
in vallende schemering en vervagend groenachtig grijs
de ruisende bladeren in de schaduw van ons paradijs
zaaiend, wervelend cool als zomer's bondgenoot
de zon gaat op weg naar iets donkerders, idioot!

als eerste de zachte, warme koelte van de dag
zou worden ingeslikt door het vreemde gedrag
de aangename warmte zal dan verdwalen
en er waait een koel briesje, de vroege avond zou zich herhalen



Fotografie door Sylvia Frances Chan: "Het Vallen van de Avond"

© Sylvia Frances Chan

AD. Dinsdag 10 juli 2018
@ 8.48 uur V.M. West-Europese tijd