Στο περιθώριο δακρύων
τάξη σε μνήμες ανάκατες να βάλω;
Φύρδην μύγμην στα δεφτέρια του νου μου
πώς να διαλέξεις για το πιθάρι της λήθης!
Τα σοκκάκια του στη ζάλη της σκέψης
ιστοί αράχνης διάτριτοι
στο βάρος της σκόνης του χρόνου.
Τους διαφεύγουν μνήμης υφάδια.
΄Αθυρμα της ζωής μου οι βώλοι θρυμματισμένο
αδέσποτοι κατρακυλούν στης απώλειας τις στράτες.
Σε τόσες φωτογραφίες εσύ κι εγώ
χεράκι χεράκι σε λυκόφως ονείρου περιπατητές.
΄Ονειρα της νιότης εφήμερα,
της ζωής μας αρώματα
εξαϋλώνονται
στον αιθέρα.
Ματώνεις
να τα θυμάσαι,
να τα ξεχνάς.
Τί να διαλέξεις
ρωτάς,
ρωτάς!
Σοφία, με δυο τρεις δοκιμές έφτασα σ'αυτήν εδώ τη μεταγραφή, ερμηνεία.Ξεφεύγει λίγο από τους κανόνες μιας μετάφρασης πεζού κειμένου που συνηθίζεται και στα ποιήματα ακόμα.Θέλω να πιστεύω πως με τον τρόπο του εδώ αποδίδει το πνεύμα και την ευαισθησία του που κρύβει και πίσω από τον αγγλικό του στίχο.Αν πάντως κάπου το βρίσκεις πως φτάνει σε όριο ασύγνωστης ελευθεριότητας στην απόδοση του νοήματος και της ευαισθησίας του δικού σου πονήματος, μου το επισημαίνεις και το αλλάζω.
Είναι πολύ ωραίο. Το εγκρίνω και σε ευχαριστώ πολύ γιατί πρόκειται για πολύ ωραία απόδοση!