Прыязджаў - па даўнія дзянёчкі.
Абдымаў калені у тузе.
Я адказвала, што вугалёчкі
Перапалены.
Даўно.
Усе.
Не давалася размове шчырай,
Пасміхалася з яго бяды.
Так, няма больш жорсткай, чым жанчына,
Тая, што разлюбіць назаўжды.
У якой штодзень халодны золак,
А ўначы на грудзі ляжа столь...
У якой пад сэрцам, як асколак,
Даўняй здрады, даўняй страты боль..
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem