Zondagskind Poem by Sylvia Frances Chan

Te turen in de verte, is er geen hoop
voor deze wandelende myoop

teder als watten, dralen ze neer
de hoopvolle wolken
met hun gulle gulden lach
zonovergoten dag

mijn hart minacht
deze keer een onstuimige kus
of als onweer stormen
verkeerde in gelukzaligheid
zichtbare korenvelden
als manna uit God's Koninkrijk

te turen in de verte, is er geen hoop
jah,ik ben de wandelende myoop
maar weet,turen hoeft niet meer
weet dat je voldoende krijgt
je Vader is er steeds voor jou
je bent zijn verwende kind
door en door groots bemind
het gaat mij voor de wind
ik ben een Zondagskind....


Photographie door Sylvia Frances Chan

© Sylvia Frances Chan
Copyright Protected