Лясная дарога Poem by ALES RASANAU

Едзем на возе з Хведаркам Барада-
тым па даўняй лясной дарозе.

Павыступалі з зямлі вузлаватыя ка-
рані, быццам чыесьці крыкі і нараканні.

Апавядае Хведарка Барадаты, як
шмат тут чаго за вякі адбылося:
як людзі людзьмі пераймаліся,
як людзі людзьмі рабаваліся,
як забіваліся людзі людзьмі...

—Я ведаю,— кажа ён,— толькі трохі,
ды ўсё, што было тут, да самых апошніх
драбніц, адкрыецца на судзе, на тым
страшным судзе, дзе ўзважвацца бу-
дуць людскія душы.

Просяцца ў нас, каб падвезлі, каго
даганяем: дзядзькі, дзецюкі, мала-
дзіцы, падлеткі, жанкі, старыя,— і мы
іх бяром, бо ўсе, хто ні ёсць на гэтай
дарозе, ужо не староннія нам, не чу-
жыя, ужо, нейкім чынам, с в a е.

Зыбаецца воз па пяску, ляскоча воз
па карэнні,
Хведарка Барадаты махае лейцамі і
паганяе каня...

Цесна пасеўшы, усім хаўрусам едзем
па даўняй лясной — па людской!..— да-
розе, едзем на страшны суд.