Aλμυρά τα κύματα
στα δάκρυα της συγκίνησης.
Ο φάρος
το φως του αναβοσβήνει,
κόκκινο
στης θάλασσας τα βάθη.
΄Ερωτά μου,
μι' ακόμα σταγόνα δάκρυ
να ξεχειλίσει και νά 'μαι
πάλι
στης θάλασσας το βυθό.
Εγώ στο πράθυρο
κι ο φάρος
να συγχρονίζει παλμό
στης καρδιάς μου το χτύπο.
Κι ο χρόνος
παρήλθε,
δαπάνησε το φως στη νυχτιά
μ' εμένα σ' όνειρο ζέσης αιώνιας.
Μοναξιά...
στην αγνότητα τυλιγμένη
σινδόνης λευκής
να περιμένει
της κρίσης την ώρα,
η ψυχή
άγγελος να γενεί.
Ο φάρος
το φως του αναβοσβήνει,
κόκκινο...
''Ζωντανή είσαι,
στο κρεββάτι γύρνα! ''
Orea metafrsi! Evharisto poli! Avto to poiima, ehei tis anamnisis tou - to egrapsa sto Venetiko Limani, sta Hania, Criti.
Είναι όντως ένα πανέμορφο ποίημα σ'αυτά τα ελληνικά και το χαίρομαι κι εγώ πολύ πολύ.
Και με τον ίδιο το Φάρο να θυμίζει την αίσθηση εκείνη της μνήμης π' άναψε τη σπίθα του ποιήματος.