Iets Over Herkansingen En Zelfhervinding Poem by Madrason .

De inflatie maar tevens overgevoeligheid der woorden en de afname van de sociale samenhang. Wie had ooit bedacht dat Babel werkelijk een levendige stad zou kunnen worden?
Overal bemerk je dat woorden kunnen triggeren, als revolvers tirailleren ze soms gedachten en in domino zomaar gedachteketens. Ik noem dat dan, het werpen van babyolifantjes om wille van groei! Maar meestal is het iets explosiever en al ras kan de praktijk de inhoud de das om doen.
Je hebt geleerd dat 90 procent van de taal vanuit het lichaam, behalve dan de mond, wordt gesproken. Maar als men niet echt samen meer stoeit en vecht om de laatste truffel aan tafel bij het avondmaal waar is dan nog ergens een verhaal geboren of waar kan er niet nog steeds een worden geboren, neen we smoren, zwijgen en zien onze zin steeds te verkrijgen.

Wat is er mis met het spel van mensen onder elkaar, zonder strijd of gewin of misgebaar?
‘Jullie zijn duur, wat kosten kleertjes veel, en wie betaalt de luiers dan? ' Dat is belangrijk! We groeien uit elkaar om de baan of een samengaan met een ander en in een ander dan verder te bestaan. Maar we vechten nauwelijks meer om heus samen te blijven, uiteengedreven lijven, vreemden voor de stam.
Uit intrigerend en fascinerend ontstaan intrige en fascisme, de angst om het vege eigen lijfsbehoud, een kleine maar hanteerbare productiefout genaamd; moderne mens!

Aan een graf zweefde met vloeiend gebaar een takkenschaartje en snoeide daar waar leven was gestopt maar was dit dan tegen beter weten in. Hij hield immers van zijn vrouw en dat was zeker niet gestorven, zo hield eigenlijk hij haar en hun in leven, een elixer van pragmatiek en zorg staat borg voor meerwaarde. Zijn opa lag ergens ‘zo vernam hij onlangs' in een massagraf, men had niet meer gezocht naar nabestaanden en het geld hield op samen met de ruimte voor de nieuwe recentere overledenen. Dat overledenen nogmaals moeten overlijden en alsnog op de grote hoop belanden is al te waar, maar wrang! Rouwen is duur of zuur en we ontrouwen, gewennen ons de verbinding met het dialectische proces af.

We gaan naar de crematie en men neemt onversaagd weer de draad op, stapt in de auto alsof er niets bijzonders had plaatsgevonden, men heeft zich ontbonden van gewicht en plicht en besef van een eeuwiger licht! De verzoening blijft uit uit trots en domheid of uit nijd en men dooft de kaarsen na de oven zonder ook maar iemand iets te beloven, de belofte van leven is daarmee een stiefkind uit een slechte relatie geworden. Die van zorg tot en tot na de dood, een Bijbelse frase die ontkracht wordt door het heden.

We zitten niet meer samen aan tafel te eten in de avonden en spreken ons dus niet meer echt met elkaar uit, communiceren is angst geworden of een soort van synoniem.
Je zou zomaar wat verkeerds kunnen zeggen! En dit mag niet meer, multiculti is een eer en we slikken als kippen in de pikorde de ons toegeworpen fooi!
Volwassenheid neemt plaats voor roddel, roddel krijgt macht en verveling is een krachtpatser op zoek naar wraak!

Wraak om wat men zelf nooit meer is geworden! Minzaam wordt zitten in de mingevangenis, gelukkig kun je altijd nog Neeltje Maria lezen of Rilke. Er is altijd de optie tot inzicht, want er is genoeg licht voor iedereen, ‘the crack for the light to shine through in everything' volgens Cohen. Maar we voelen meer bij de blues of Tom Waits, die ontkent dat ie drinkt en de piano ziet dansen en zingt; ‘'The piano has been drinking, The piano has been drinking, The piano has been drinking, not me, not me, oh no, not me! '' M