Ode Aan Bombay Poem by Sylvia Frances Chan

ODE AAN BOMBAY
Ik had je een gedicht beloofd voordat ik stierf
Diamanten bestormen uit de duisternis van een piano
Stukje bij beetje val ik aan mijn eigen dode voeten
Je als een concerto uit mijn stilte bevrijden
Ik maak je bruggen los van mijn aanhoudende botten
Bevrijd je spoorlijnen uit mijn wanhopige aderen
Ontmantel je overvolle huurkazernes en meditatiemachines
Verwijder je slapen en bordelen vastgepind in mijn schedel

Je gaat uit mij in een pure spiraal van sterren

Een begrafenis die vordert naar het einde der tijden
Ontelbare bloemblaadjes van vlammen kleden je donker uit
Continue stam van groeien

Ik loop weg van moorden en rellen
Ik val uit smeulende biografieën
Ik slaap op een bed van brandende talen
Ik stuur je naar boven in je essentiële vuur en rook
Stuk voor stuk aan mijn eigen voeten val ik
Diamanten stormen uit een zwarte piano

Ooit beloofde ik je een epic
En nu heb je me beroofd
Je hebt me tot puin gereduceerd
Dit concert eindigt.
DILIP CHITRE