Σκιά της σκιάς της, η όψη της πελιδνή,
τα χείλη σφιγμένα,
μόνη της κάθεται
έξω απ' το παράθυρο να κυττά
στο μπαρ σε μια γωνιά.
Πέρα μακριά σύννεφα, κεραυνοί
επωάζουν την καταιγίδα
κι η πρώτη σταγόνα της βροχής
γλιστρά στου παραθυριού το τζάμι.
΄Ενα δάκρυ χαράζει, ακολουθεί δεύτερο.
Την παίρνει την απόφαση.
Σβήνει τον ηλεκτρισμό του θυμού.
Σηκώνεται από το κάθισμα.
Χωρίς έρωτα το μέλλον, το ξέρει.
Δεν μπόρεσε να το αντέξει,
την τελευταία του πράξη της προδοσίας.
΄Εχει αρχίσει η βροχή να πέφτει
καθώς κατευθύνεται σπίτι.
Σταθερή πια στην απόφασή της.