Ερωτος Θαλασσα [ Th. Mosley Sea Of Love ] Poem by dimitrios galanis

΄Ερωτος Θάλασσα [ Th. Mosley Sea Of Love]

Απ' τα ιστία της καρδιάς της παρασυρμένη
αράζει στο λιμάνι του έρωτά της φιλιά πετώντας στο σεληνόφως.
Το πλοιάριο το πλου του αρμενίζει στις ακτές των ταξιδιών της
και καταδύεται στην αγκαλιά της.
Κολυμπώντας στον ωκεάνειο βύθο των ματιών της
ανεβαίνει τα ύψη των ποδιών της να συναντήσει μέλητος χείλη.
Η θάλασσα του έρωτά σου ανατινάζει τον νύχτιο άνεμο
με τις δίνες των πειρασμών της φλογίζουσες ύδατα θυελώδη.
Τραγουδώντας στα κοραλένια ύφαλα του μυαλού της
συλλαμβάνει τα ύδατά της με κάμακες τόνων μουσικών.
Καταβαίνων στους διαδρόμους της θάλασσἀς της
ακινητεί το είναι του μπρος στη σαρκική μαγεία.
Στα μαλλιά της το χέρι του, οι καμπύλες της σε κίνηση αστραπιαία
θέση αναζητούν κάτωθε των κρύφιων θησαυρών του, πριν παραδοθεί στη σελήνη.
Εντός της θάλασσας του έρωτα οι κόκκοι της άμμου παγιδεύονται πλήθος,
καρδιές ως, προς τους πόθους τους ἐρπουσες.
Χωρίς προειδοποίηση ωκεάνειος ο καταρράκτης στα πόδια της
την ώρα που εξαφανίζεται στης καρδιάς του τα φυλλοκάρδια.
Τη συναντά στα νησιά της αφής του και τον τυλίγει με συγκινήσεως κύματα κατασκηνωμένα στις πτέρυγες του Πήγασου.
Με τις κινήσεις της σιωπής της στην κλίνη των ανθέων της
η θάλασσα εκπέμπει φωνήεντα μέλους.
Του έρωτα η θάλασσα πνίγει τα μάτια του
στα μεταξένια ύδατα της μορφής της κι εκστασιασμένος αναζητά την ακτή.
΄Αρπες ειδυλίου χορεύουν με τ' αστέρια υπό τους ήχους της σερενάτας
που τραγουδούν στη βασίλισσά του τα επινίκια χαμόγελα.
Σκάλες για τους ουρανούς χτίζουν τα φιλιά της
κι εκείνος συναντά τους χειμαρώδεις ανέμους των αχόρταγων κραυγών της.
Σκιαγραφούν σώματα ονείρων εναγκαλιζόμενοι τις φλόγες του έρωτα
και πνίγουν τις θάλασσες με πόθων θησαυρούς.
Του έρωτα τη θάλασσα διασχίζουν, το ηφαίστειό τους εκρήγνυται
κι η Πομπηία αναγεννιέται με τον παράδεισο στο βλέμμα τους.
Τη σελήνη ψάχνουν οι καρδιές ν' αποθέσουν
στη γαλήνη της νύχτας τη σιωπή τους να ξαπλώσει.
Τα όνειρα του έρωτά τους ανιχνεύουν οι άγγελοι καθώς βλέπουν
τους ανέμους της μαγευτικής της ομορφιάς να σαγηνεύουν το χρόνο.
Λυώνει στα δύστροπα φιλιά του, κρατά δυνατά το στήθος του
να πλεύσουν τα καράβια στον έρωτα.
Η θάλασσα του έρωτα παρασύρεται ακόμα κι από Σωκράτειο πάθος
κι η μέθη του περιπάτου ο στόχος των βλεμμάτων του.
Τ' ανθρώπινο γένος αναζητά τα ίχνη του για να βρει το χρόνο του
απομονωμένο στη σφραγίδα της δουλείας του.
Κρατά το θησαυρό των διαμαντιών του και αδράχνει τη γνώση της,
οι ανεκτίμητες μέρες του έρωτα εμπρός του.
Των ψιθύρων της οι άνεμοι μονάρχες της αποπλάνησής της
δώσαν φιλιά στα γόνατα της αδυναμίας της.
Μπρος στην εξάλειψη της θάλασσας του έρωτά της,
φωνάζει το Φοίνικα και καβαλικεύει την επιτομή-υπόδειγμα
του αιώνιου έρωτα.