Aan Isadore Poem by Sylvia Frances Chan

! .Onder de met wijnranken beklede dakrand,
Wiens schaduwen eerder vallen
Uw nederige huisdeur...
Onder de trillende bladeren van de sering...
In je besneeuwde hand
De paarse bloemen droeg het.
Laatste avond in dromen, ik zag je staan,
Als koningin nimf uit Fairy-land-
Tovenares van de bloemrijke toverstaf,
Mooiste Isadore!

II. En toen ik de droom zei
Op de vlucht voor uw geest,
Uw violette ogen voor mij
Omgedraaid, leek het overlopen
Met het diepe, onnoemelijke genot
Van de sereniteit van de liefde;
Uw klassieke wenkbrauw, zoals lelies wit
En bleek als de keizerlijke nacht
Op haar troon, met sterrennacht,
Verrukt mijn ziel voor u!


III. Ah! ooit zie ik
Uw dromerige, gepassioneerde ogen,
Blauw als de lome luchten
Gehangen met de gouden rand van de zonsondergang;
Nu merkwaardig duidelijk dat je beeld groeit,
En oude herinneringen
Zijn geschrokken van hun lange rust
Als schaduwen op de stille sneeuw
Wanneer plotseling de nachtwind waait
Waar rustig maanlicht ligt.


IV. Zoals muziek gehoord in dromen,
Zoals onbekende harpsoorten,
Van vogels voor altijd gevlogen, -
Hoorbaar als de stem van streams
Dat gemompel in een lommerrijke dell,
Ik hoor je zachtste toon,
En stilte komt met haar betovering
Zoals dat op mijn tong woont,
Als het trillen in dromen vertel ik
Mijn liefde voor jou alleen!

V. In elke vallei gehoord,
Drijvend van boom tot boom,
Minder mooi voor mij,
De muziek van de stralende vogel,
Dan kunstloze accenten zoals die van jou
Wiens echo's vluchten nooit!
Ah! hoe voor je lieve stem ik pijn: -
Want geuit in uw tonen goedaardig
(Tovenares!)Deze onbeleefde naam van mij
Lijkt een melodie!