Δύει και πάλ' απόψ' ένας ήλιος,
άλλη μια μέρα στην έξοδό της περνά,
σα χέλι από τα χέρια που το κρατούν γλιστρά.
Για τις φωλιές αποσύρονται τα πουλιά.
Τ' αστέρια έτοιμα για την επίδειξη
στων αήττητων ονείρων τους ουρανούς.
Υπό τη λάμψη της σελήνης
ο έρωτας με τη μοίρα φιλιώνει
κι ο π' αγαπά ονειρεύεται
με ψευδαισθήσεων οφθαλμούς.
Ο ουρανός φιλόξεν' αγκαλιάζει αστέρια και σελήνη,
στους πόθους πνίγετ' η γης
και μες τους στίχους του αναγεννιέτ' ο ποιητής.