Mόνος μου επινόησα την απελπισία;
Είναι τόσο θολές οι μνήμες
που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Μόνος επινόησα τη νειότη μου;
Εν' αγόρι που παίζει στα δάση
νεκρό πια τώρα, απολωλός;
Το παλιό λευκό αγροτόσπιτο
και το πράσινο ρυάκι
δεν υπάρχει πια για μένα.
Πρέπει ν'αναρωτηθώ για την πραγματικότητα
για τα χιλιάδες ομιχλώδη οράματα,
για τον έρωτα, την απώλεια, τα δάκρυα.
Μόνος μου επινόησα το χθες
κι ήταν όλ' αυτό 'να όνειρο
που διαλύεται σε νυχτιάτικη ομίχλη;
κι είν' ο θάνατος που φοβάμαι
μια φανταστική εφιάλτη πύλη
προς κήπους πέραν τ' ουρανού;
ή θα κλείσω τα μάτια μου
για να 'νειρευτώ μονάχα ξανά
ότι ξαναεπινοώ το χθες;
Thank you again Dimitrios for translating another of my poems.
This is a poem of great sensitivity, filled with nostalgia. Your translation has captured wonderfully that tender voice of the speaker.