Εποχές Στην Πάφο [ Seasons In Paphos - By Mihaela Pirjol ] Poem by dimitrios galanis

Πέντε η ώρα απόγευμα Γενάρη,
το τζάκι πυρακτωμένο μες τη φωτιά.
Ζέστη, άνεση, τρελή χαρά.
Ο ήλιος βράδυνε, μα σύντομα υφαίνει στον ορίζοντα το έχε γεια
κι εμείς μονάχοι να χαζεύουμε το τρένο στο σταθμό,
τη μακριά τριανταφυλλί φροντισμένη ουρά
στο μυαλό μας ευθυμίας νυχτερινής πρωταγωνιστή,
κάποτε της ίδιας μας της νιότης.
Μια αίσθηση λαχτάρας για το ειδύλλιο της ζωής.
Θά ΄ναι μακρύ απόψε το βράδυ.
Τέτοια εποχή ως συνήθως στο Γενάρη
αρέσουν μακρόσυρτες νύχτες στο τζάκι με ζεστό κρασί.
Καρυκεύεις την ανία μ' αρώματα ξωτικά,
τη γκρίζα, μελαγχολική-αν αφήσεις-των ημερών ανοστιά.
΄Οσο για μένα το έξω είναι μονάχα η βόλτα
σχεδόν στο χάραμα με τα σκυλιά,
να μας χαιρετά το χαμόγελο της πρωινής χαράς,
της Φύσης η αεράτη φρεσκάδα,
να θαυμάζεις τις κρυσταλλένιες δροσοσταλίδες
που κρέμονται ετοιμόρροπες κι όμως σταθερές
σε κάθε καταπράσινο φρέσκο χορταράκι.
Του Γεναριού η χλόη, της Κύπρου η ΄Ανοιξη,
υγρή και φρέσκια, στολισμένη με τις μικρούλες κίτρινες
κορώνες ασφοδίλια, στον περίπατό μας δίπλα
να μας συνοδεύουν.
΄Ενα περιβόλι καρυδιές γυμνωμέν' από φύλλα.
Τα δέντρα του με τα κλαδιά σ' αισθησιακό κυματισμό,
γύμνιας αέρινα ελάσματα, με τις ακτίνες του ήλιου
να διαχέουν νεραϊδένιο το φως τους
μες στη στοργική τους περικοκλάδα.
Του φθινοπώρου το χαλί στα πόδια τους μαγευτικό
να κρύβει τους πεσμένους, ξεχασμένους ξυλώδεις καρπούς.
Δοκιμάζω την ιωδιένια γεύση και σέρνω το βήμα μου νωχελικά
μ' ένα χαρούμενο στο μυαλό σκοπό.
Γοητευμένη με τέτοια διάθεση που μ' έπιασε για χαρά
περιπλανώμενη στη μαγεία μες στο κίτρινο περιβόλι,
στα μουσκεμένα βρύα, στα σαπισμένα φυλλώματα
π' ακόμα πάλλονται από τις μνήμες του καλοκαιριού
ζυγίζω με το νου μου της κάθ' εποχής την εμορφιά.
Πόσο ασύνηθα συνταιριάζονται οι τέσσερες σε μια!
Τι ωραίο πράγμα!
Περιβόλια πορτοκάλια, λεμόνια στη θάλασσα πλάι,
να μοιάζουν φρεσκοστολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα!
Φορές-φορές ακόμα και χειμώνας
μας επισκέπτεται με παγωμένες τις νιφάδες του.
Στο άψε σβήσε κι ασυνήθιστο πάθος
να τρελαίνει στη χαρά τις αισθήσεις,
για να ξαφανιστεί και πάλι φουριόζικα
όπως στην επέλαση την ξαφνική,
πριν προλάβουμε βιαστικά να σωρεύσουμε
και να κρατήσουμε για τη χαρά μας τον άσπρο θησαυρό,
που βλέπουμε να διαλύεται στη στιγμή μες την παλάμη τη στοργική.
Μια ευκαιρία σκέψεις παιδιάστικες να χαρούμε...
Μπορεί πόσο εφήμερ' είν' ὀλα να μας θυμίζει, αλλά,
απολαμβάνουμε τη μαγεία και την ομορφιά -διαμιάς.
Τα ίχνη τους στις ψυχές μας με τον ίδιο τρόπο που
οι αναπνοές μας αλλάζουν τη χημεία της ατμόσφαιρας,
αόρατες αλλά παρούσες σαν τη φρεσκάδα μιας μνήμης.
΄Ο, τι αγγίζουμε με το πνεύμα μας
δε θά 'ναι ποτέ ξανά το ίδιο, ούτε και το ίδιο το πνεύμα
Μορφώματα είμαστ' ενέργειας.