Ηλιαχτίδες Σε Παιγνίδι Διάτρυσης [ Solar Game By Mihaela Pirjol ] Poem by dimitrios galanis

Ηχηρές εικόνες-συγκινήσεις εκπέμπουν αισθήσεις,
δονούν, ηλεκτρίζουν
εκεί που το φως αναμένουν, τον ήχο,
σ' αιολική αντήχηση
με την καρδιά να ερωτοτροπούν,
μυστική φωνή σε σιγής στιγμή
σαν όταν σε πυξίδα η άμμος ακινητεί,
ευδαιμονίας στιγμή σ' ώρα στατική
μ' αιωνιότητας αίσθηση εν αυτή,
στην ψυχή ένα χάδι, μεγαλείο αιθέριο...
ηλιαχτίδες σε παιγνίδι διάτρυσης
σ' ανθηρά κλαδιά μυρσίνης διάμεσα,
στο χρώμα της κρέμας, το τριανταφυλλί,
παιγνίδι σα σε κρυφτό.

Νά 'μαι και κρύβομαι πίσ' από σκιές
κι εκείνες να με ψάχνουν από φύλλ' ανάμεσα,
το χρυσό Μάτι να με παρακολουθεί
το λαμπρό του φως να... εστιάσει,
ν' αντιλάμπει στης ίριδάς μου τη θέα,
της βουτηγμένης στο κίτρινο φως,
οι βλεφαρίδες μου ηλιαχτίδες τόξου ουράνιου
να ερωτοτροπούν, να πεταρίζουν,
να τρεμοπαίζουν ριπές οφθαλμών
στων βλεφάρων μου την ακμή,
να χορεύουν στις ψυχής μου τις πύλες,
ώσπου η θερμή πορτοκαλιένια λάμψη
στο μεσογειακό λυκόφως ξεθωριασμένη να βυθιστεί
και διαγραφούν αλμυροί στα χείλη οι αποχαιρετισμοί:

''Ο! σφαίρα μου πύρινη,
μου κρύβεσαι...
πίσω, και πέρ' απ' ορίζοντα! ''