Tο Κατάκοιτο Κυπαρίσσι [ Τhe Sight Of Fallen Cypress.By Nosheen Irfan ] Poem by dimitrios galanis

Κυπαρίσσι μοναχικό
στου παππού μου την αυλή
στέκονταν ολόισιο, ψηλό,
σαν πρωτογνώριζα εαυτό.
Τό 'βλεπα κει
ήρεμο στο φως το λαμπρό
ακούνητο στον αγέρα,
πάντα ορθό,
λεβέντικη περηφάνεια.
Σα μοναχοπαίδι
είχε κληρονομήσει κι όλες τις τιμές,
με το στέμμα μαζί.

Τ' άλλα τα δέντρα νάνοι σωστοί
μπρος στη δυναμική παρουσία.
Τα πλούσια φυλλώματα
αδύνατο στη χάρη του να παραβγούν.

Ο καιρός περνούσε
κι αυτό άθικτο απ' το χρόνο,
αμείωτη ομορφάδα.
Στην έκλειψη τα γύρω δέντρα,
τα κλαδιά τους στρεβλά, σχήματ' άσχημα,
λύγιζαν, έσπαγαν μεριές μεριές
εκεί που κρεμιόμουν κι αιωρούμουν δυνατά,
τα πόδια μου ένοιωθαν τον αέρα
κι εγώ άκουγα επικίνδυνα να τρίζει
τ' αδύναμο κλαρί.

Μες σ' όλα τούτα,
τις θύελες, τις λιακάδες...
το κυπαρίσσι πάντ' ατάραχο,
γίγαντας, πυγμαίων μεταξύ,
αποτραβηγμένο από το πλήθος,
κλεισμένο στη θανατερή του σιωπή,
ανεπηρέαστο από θορύβους ολόγυρα,
με το βαθύ του πράσινο
κόντρα στο καταγάλανο τ' ουρανού,
εικόνα π' αγάπησα
κι είχα πάντα μου στο κρεββάτι
παρέα με καλικάτζαρους, νεράιδες,
πύργους αρχοντικούς.
Το κυπαρίσσι τό 'χα βαθιά στο μυαλό
να μάχεται πάντοτε νέο, δυνατό κάθε ξωτικό,
πράγμα ζωντανό χωρίς τέλος κι αρχή.

Κι όμως μ' έκπληκτα τα μάτια είδα θέαμα
που δε μπορούσα να φανταστώ.
Το κυπαρίσσι μου φαρδύ πλατύ στη μέση την αυλή.
Από τα ύψη του κάτω,
να κείτεται στη γη.
Στήλη στάθηκα. Πώς να το πιστέψω!
Το φαντάστηκα έτοιμο να σηκωθεί,
ανά πάσα στιγμή,
τον ήλιο να χαιρετήσει,
όπως έκανε πάντα
με την αδρή του κορμοστασιά ψηλά πάντα, πάνω εκεί,
λιγερό μα και στιβαρό,
σαν το ταρακούναγαν τ' ανέμου ριπές μανιασμένες,
εκεί να σταθεί, ριζωμένο γερά.

Ούρλιαζε βέβαια τη νύχτα όλη ο αγέρας,
κροτούσε πα στα κλειστά παράθυρα
μ' αγνώριστη μανία,
εφιάλτης όμως φαινόταν.
Απ' αυτόν, αλίμονο, σύντομα πώς να ξυπνούσα!
Στη γη να κείτεται κυπαρίσσι
πώς μπορούσα να φανταστώ;
Δεν είχε ξανασυμβεί
στο παιδικό μου μυαλό.