Δαίδαλος Δρόμος [ The Winding Road By Nosheen Irfan ] Poem by dimitrios galanis

Στης ζωής το δαίδαλο δρόμο,
συχνά υπό καταιγίδα,
μπλεγμένη βρέθηκ' άλλοτε στης θύελας τη μανία
κι άλλοτε κάτω απ' aνέμους μαστιγοφόρους σαρωτικούς.
Πού νά ' βρω στέγη;
Στα δέντρα;
Πνιγμένα στο δάκρυ
πάνω μου έσταζαν όλο πικρία.
Τά 'φησα, στους γλιστερούς μονάχη μου να περπατήσω δρόμους
ελπίζοντας κάπου και να ξεφύγω
της Μοίρας κρατώντας το χέρι, παρηγοριά μοναδική.
Μαζί της κοπιαστικά βαδίζοντας
όνειρα σκόνη να γίνοντ' είδα,
έρωτες να γκρεμίζονται, άμμου κάστρα,
υποσχέσεις να θρυμματίζονται, κρύσταλλα.
Με τη βροχή στο δαίδαλο της ζωής δρόμο
τα δέντρα ρούφηξαν το κλάμα μου χείμαρρο.
Μονάχα στην ξαστεριά τα φύλλα τους έλαμπαν.
Ο δαίδαλος δρόμος τέλος δεν έχει
για τα μοναχικά χωρίς αντίλαλο βήματα.