SIARHIEJ PRYLUCKI

Ты, цемра, што мяне радзіла...

Р. М. Рыльке

Як і заўжды, на Варшаўскім мосьце выходзіш з машыны.
Сапсаваны, сапселы канвэер мытні, сябры, знаёмцы...
Цыгарэта за цыгарэтай зь відам на рэчку, памежныя вышкі,
на зьмяінае тулава чэргаў, ярмарку жарсьцяў.

Гэта былі няўяўныя зборышчы душ,
якія сноўдалі каля шапікаў з дрэнным фастфудам
і ўзіраліся скрозь туман у адным кірунку.
Цямнела вада за адхонам. Больш не было нічога.
Хіба што зарасьнікі й прывідныя лясы.
Мост над вірамі, шэрае люстра неба.
А ўдалечы - між аўто, людзей, прасталытак -
быццам планкі бар'ераў на стадыёне,
віднеліся абрысы шлагбаўмаў.

Ноч, ледзьве ня раніца; дрымота й чаканьне гадо
ў бурлівым варыве моў, дыялектаў і рас:
скрыні з карэйцамі, партыя сьвежых лаосцаў.
А вось і ён, твой дзяжурны зьмены, мытнік гэрмэс:
"ваш квіток", "кіруйце на трэці шэраг", "калі ласка, пашпарт".
Свае абавязкі выконваў, як і належыць:
пакуль душу маю разьвярэджваў позіркам, тут жа
спрактыкавана абшукваў аўто.
Нават потым (па ўсім) трывога, нібы сабака,
не адставала і бегла заўсёды побач.

Але большасьць - тутэйшыя: дзядзька са століну, цётка
зь відамлі, два маладзёны з чарнаўчыц, нібы цытаты
з адной і той самай кнігі. Сьвітанак і кава з хатдогам.
Мэтамарфозы лёсаў чаруюць вока.

Вось ты і маеш тую нібыта-свабоду,
што блукае па венах і падвышае ціск.
Знэрваваным арфэем ганяеш да беластоку,
а твая эўрыдыка - палонная ў царстве айчыны.
Пад нагамі ніякае глебы - яе й не было ніколі.
"Гэткім гандлем ты мецьмеш свой мінімум", - кажа пагодак,
выхаванец хіп-хопу, свабоднага сэксу й бясчасься.

Што ж, і ў гэтым схаваныя пэўныя праўда і шчырасьць.
Бо яго заяблі, давялі да апошняе рысы
іхні мэнтарскі тон, засьцярогі, іхнія будатрады,
іхні цёплы куток з муштакамі, сном і гарбаткай.

Атрымаўшы патрэбны штамп, зьнікаеш за даляглядам:
са сваімі сумнівамі, верай, каханьнем, жыцьцёвай мэтай.
Калі ты малады - кайфуеш з уласнай няведы.
Аднак і ў яе, як і ў візы, аднойчы сканчаецца тэрмін.
І тады дзяжурны гэрмэс спыняе і кажа, наўпрост у вочы,
абыякава й патрабавальна: "Вяртайся".

І ты едзеш назад, каб неяк уладкавацца
качагарам у штольні аіду, пад бок да сваёй каханай.
Таму колы аўто пажыраюць кавалкі дарогі дамоў
няўпэўнена, мякка й цярпліва.
...

Dunkel, du, das mich gebar …
Rainer Maria Rilke

Wie immer, steigst du auf der Warschauer Brücke aus dem Auto.
Das halbkaputt, klapprige Band beim Zoll, Freunde, Bekannte …
Eine Zigarette nach der anderen mit Blick auf den Fluss der Dinge, Grenztürme,
die grauen Rümpfe der Warteschlangen, Jahrmarkt der Leidenschaften.

Das war eine unklare Ansammlung von Seelen,
manche hingen an den Kiosken rum mit lumpigem Fastfood
und starrten durch den Nebel hindurch in die eine Richtung.
Wasser dunkelte über dem Bahndamm. Weiter gab es nichts.
Vielleicht etwas hinter dem Gestrüpp und dem gespensterhaften Wald.
Die Brücke über den Wasserstrudeln, der dunstige Spiegel des Himmels.
Und in der Ferne - zwischen den Autos, Menschen, Langweiler -
dort waren die Schranken des Stadions,
sah man die Umrisse der Schlagbäume.

Nacht, der Morgen brach an; Schläfrigkeit und nachdenkliches Warten
im brodelnden Schweigen, Dialekte und Rassen:
Boxen mit Koreanern, teilweise Laozianer.
Und da kommt er, der Diensthabender dieser Schicht, der Hermes-Zolltyp:
'Ihr Ticket', 'Machen Sie drei Schritte nach vorn', 'Ausweis, bitte'.
Legt er seine Dienstmiene an den Tag, als würde ihm alles gehören:
Während er meine Seele mit Blicken taxiert, auf der Stelle
sucht er geschickt das Auto ab.
Nicht einmal gründlich(nach allem) nach dieser Aufregung,
schnüffelnd wie ein Hund, der nicht von der Seite weicht.

Aber die meisten kamen von hier, aus Belarus: der Opa aus Stolin,
die Tusse aus Vidamli, zwei junge Typen aus Chernavchitsy, als
hätte sie jemand aus dem selben Buch herbeizitiert. Morgengrauen und Kaffee mit Hotdog.
Die Metamorphosen des Schicksals erfreuen das Auge.

Da hast du jene Angeblich-Freiheit,
die durch die Adern wandert und den Druck erhöht.
Wie ein abgenervter Orpheus hetzt du bis Bialystok
und deine Eurydike - ist eine Gefangene im Reich deiner Heimat.
Kein Boden unter deinen Füßen - wie nie dagewesen.
'Mit diesem Tausch bekommst du dein Minimum', sagt der Typ,
der auf Hip-Hop, freien Sex und auf Unglücklichsein steht.

Was soll's, auch dahinter verbirgt sich eine Art Wahrheit und Aufrichtigkeit.
Doch dich machten dieses Getue, diese nervigen Typen,
ihr Polizeiton, diese Entpersönlichung, diese Atmosphäre,
ihr warmes Eckchen und der Drill, Verträumtheit und Teetrinken kaputt.

Als der nötige Stempel drin war, verschwindest du mit deinen Ansichten:
Deinen Zweifeln, Glauben, Liebe, Lebenszielen.
Weil du jung bist, mit deiner Unwissenheit.
Allerdings auch die Zeit des Visums läuft mal ab.
Und dann wird dich der diensthabende Hermes anhalten und dir
kalt und fordernd direkt ins Gesicht sagen: „Hiergeblieben".

Und du fährst wieder zurück, als müsstest du dich
auf Teufel komm raus einrichten, direkt an der Seite deiner Liebsten.
Daher fressen sich wohl ganze Häuserbrocken in die Räder deines Autos,
unsicher, weich und geduldig.
...

акушэркаю
яна прысутнічала на маіх народзінах
хударлявая маўклівая кабета няпэўнага веку
з павутой ружовых прожылак
на мармуровым чэрапе
і прыгожым тварам мулаткі
без касы з кароткай фрызурай
прымаючы роды
яна была падобная да сукубы
што высачыла спажыву

я згадаў яе
бо гэта яна адцяла мне пупавіну зубамі
яна выцягнула зь цёмнай і цёплай кануры
у гэты сьвет ідыётаў і мянтоў

але
заўсёды і ўсе
згадваюць рукі маці
гэты імправізаваны "Тытанік"
што закалыхваў на неспакойных хвалях
і старая савецкая радзільня рабілася тваёй alma mater
тваім першым флэшбэкам што сьпее зіготаю болю

там штомесяц
па даўгіх і халодных кафэльных калідорах
на мэталічных вазках вывозілі
маленькіх чырвоных пацучкоў
падобных на кавалачкі сьвежага мяса
на пурпуровыя гронкі папрыкі на зіхоткім падносе
але зьблізу
у белых каламутных слоіках кунсткамэры
яны страшылі розум
занураныя ў сон

хаця які там быў розум у мяне смаркача
што сікаў у пялюшкі і смактаў цыцку
самім сваім існаваньнем дамагаючыся няўцямнага
і толькі чорны балахон старое мулаткі
маёй госьці з будучыні
яе ссохлыя рукі-палачкі й круглыя вочы
уладна гіпнатызавалі
паціху забіраючы па кавалку
спачатку пальцы потым нагу левую правую
руку левую й правую геніталіі ныркі пячонку лёгкія
страўнік вантробы
мячык сэрца
і толькі ў апошні момант
ад нястачы кіслароду са страху
знутры
вырываўся ратавальны крык
...

Hebamme
war sie bei meiner Geburt
eine schmächtige schweigsame Frau unbestimmten Alters
mit einem Spinnennetz rötlicher Adern
auf dem marmornen Schädel
und dem hübschen Gesicht einer Mulattin
ohne Zopf mit Kurzhaarschnitt
bei der Niederkunft
glich sie einer Sukkuba
die ihre Speise gefunden hatte

sie fiel mir ein
weil sie es war die mir die Nabelschnur durchbiss
weil sie aus dem dunklen und warmen Bau
Idioten und Bullen in diese Welt gezerrt hat

aber
immer denken alle
an Mutters Hände
diese improvisierte „Titanic"
seekrank in den unruhigen Wellen
und das alte sowjetische Entbindungsheim wurde deine Alma Mater
dein erster Flashback gereift als Schmerzzygote

jeden Monat
wurden auf langen und kalten gefliesten Korridoren
auf Metallwägelchen dort
kleine rote Ratten ausgefahren
wie Bröckchen frischen Fleischs
wie purpurne Paprikaschoten auf funkelnden Tabletts
aber von nahem
in den milchig trüben Gläsern der Kunstkammer
schreckten sie den Verstand
versunken in Schlaf

wobei welcher Verstand bei mir kleinem Wurm
der in die Windeln pinkelte und an der Brust nuckelte
mit seinem ganzen Sein das Unfassbare umwarb
und allein der schwarze Schurz der alten Mulattin
meines Gasts aus der Zukunft
ihre rissigen Steckenhände und runden Augen
hypnotisierten mit Macht
holten ruhig Stück um Stück
erst die Zehen dann den Fuß links rechts
die Hand links und rechts Genitalien Niere Leber Lunge
Magen Gedärm
das Herzkügelchen
und erst im letzten Moment
entrang sich aus Sauerstoffmangel und Angst
von innen
der rettende Schrei
...

ён завязвае неслухмяныя боцікі
седзячы на падлозе ў вітальні перад вялізным вокам люстра
што нібы выхавацелька
сочыць за кожным рухам

ён ідзе да шатні
бярэ свой капялюшык вятроўку насоўку
і па дарозе ў садок
дагнаўшы цёмную й рухавую
сьветку юлю марыйку
сканфужана й сарамліва брыдзе побач
нібы сабачка

ён ня любіць калі яму кажуць глупствы
( звычайна дарослыя
схільныя да спрашчэньняў)
будаваць у кутку піраміду нашмат цікавей
за ўсе іхнія ранішнікі ды ёлкі
ўсе гэтыя ціхія гадзіны
неядомыя й прэсныя кашы

ён глядзіць як ягоныя раўналеткі
юркі андрушкі сярожы
б'юцца бегаюць жаляцца няні
і думае якія ж яны ўсе прыдуркі
(некалі тата сказаў так слухаючы навіны)

ён чакае калі прыйдзе восень
каб зь вялікім букетам і ў белай кашулі з гальштукам
увайсьці нарэшце
даверлівым нэафітам
у той невядомы й таямнічы (о ілюзіі)
панэльны будынак ведаў
...

er schnürt die ungezogenen Stiefel
sitzt auf dem Boden im Flur vor dem riesigen Spiegelauge
das wie die Erzieherin
jede Bewegung verfolgt

er geht in die Garderobe
nimmt Käppi Jacke Taschentuch
holt auf dem Weg zum Kindergarten
die düstere und flinke
Swetka Julja Maryjka ein
tappt verlegen und gehemmt nebenher
wie ein Hündchen

er mag es nicht wenn man ihm Blödsinn erzählt
(meist sind es Erwachsene
die zu Vereinfachungen neigen)
in der Ecke Pyramiden bauen ist viel spannender
als ihre ganzen Morgen- und Weihnachtsfeiern
die ganzen Stillzeiten
die unbekannten und faden Grützen

er sieht sich seine Altersgenossen an
die Jurkas Andruschkas Sjaroschas
schlägern rennen petzen der Tante
und denkt Vollidioten alle miteinander
(das hat Papa mal gesagt beim Nachrichtenhören)

er wartet auf den Herbst
um mit großem Strauß und im weißen Hemd mit Krawatte
als gutgläubiger Jünger
endlich einzuziehen
in diesen unbekannten und geheimnisvollen (oh Illusionen)
Plattenbau des Wissens
...

пачыналася школа лінейкай і зьменным абуткам
прапускаючы ўсіх праз плавільны тыгель сталоўкі
дзе сьціраліся межы між смачным здаровым і гідкім
і ўсе нашыя веды былі бясплатнаю мышалоўкай

мы ўпарта зубрылі што гансы далёка не андэрсэны
але на кантрольнай завальваўся кожны чацьверты
усе тыя міклухі маклаі мазаі ды амундсэны
вечна дзесьці кудысьці плылі і блыталі карты

і нашто нам былі інтэгралы купалы ды ігрыкі
для бацькоў? атэстату? прэстыжу? мітычнае будучыні?
выдумлялі дарослыя новыя подлыя хітрыкі
толькі хатні параграф на злосьць заставаўся нявывучаным

ды які ўжо там нафіг on duty today якія граматыкі
калі ў думках адно баскэтбол і красуня-дзяўчына
у якое ўжо ўгледзеў ня толькі бюсьцік ды майткі
і якую кахаеш даўно зь невядомай прычыны
...

die Schule begann mit Appellen und Wechselschuhen
schickte alle durch den Schmelztiegel Kantine
wo die Grenzen zwischen lecker gesund und eklig verschwimmen
und all unser Wissen eine Gratismausefalle ist

wir haben stur gepaukt dass nicht jeder Hansel ein Andersen ist
aber beim Testat fiel jeder Vierte durch
all diese Miklucho-Maclays Dolittles und Amundsens
schipperten ständig irgendwohin und mischten die Karten neu

und wozu Integrale Kupalas und Ypsilons
für die Eltern? den Test? das Prestige? für die mythische Zukunft?
die Erwachsenen dachten sich neue fiese Spielchen aus
nur die Hausaufgaben blieben aus Trotz wieder liegen

ja Scheiße wozu auch on duty today wozu die Grammatiken
wenn du nur Basketball und die Schöne im Kopf hast
von der du nicht nur Busen und Schlüpfer gesehen hast
und die du schon lange ohne ersichtlichen Grund liebst
...

...добрі часи погані часи - вони залишали шанс
Сяргей Жадан

Шчасьлівай дарогі -кажаш ім - знойдземся як
і матаеш назад касэту вулічнага юнацтва
дзе бязладны гоп-стоп у раёнах горкіх на смак
дворыкі крамаў сны малалетніх лярваў
сьляпое РБ дзевяностых амнэзія нэрваў

Цяпер ужо звыклымі сталі бунты падлеткаў
аўганская шмаль нянавісьць уцёкі з дому
засталіся трывогі твае палахлівыя сьведкі
страх прыхаваны пад скурай разборкі урыўкі фраз
старая факін мараль што скарысталася з нас

Школа нам не дала анічога набор алоўкаў
форма паёк пара дзяжурных ведаў
сынтэз нагляднай батанікі й фізпадрыхтоўкі
прэла за шыбамі сонца й шалела ртуць
у венах цнатлівых ад піянэрскага "Будзь..."

Сэрцы пустыя нібыта прылаўкі сяльмагаў
дзеці прамзон і вялікіх пустых стадыёнаў
толькі і ёсьць у вачох што наіўная прага
стаць футбалістам банкірам ці лоўцам сноў
зрабіўся грубейшым твой слоўнік душа - пагатоў

Ад каханьня цяпер толькі дзьве пустыя абгорткі
барацьба ў душы ўвайшла ў стадыю зацяжное
на перапынках смакуючы формы порнаакторкі
пераходзіў зь дзеўкі на дзеўку з клясу ў кляс
твой пратэстанцкі Бог багоміў джаз

Зірні твае раўнагодкі ўжо заскокваюць у цягнічок
і матляюць рукамі - давай не тушуйся пацан
але ўгледзецца лепей - табе ў цалкам іншы бок
на вакзальнай лаўцы парамі сьпяць галубы
ўсё што робіш робіш інтуітыўна - абы

Бо гатовы жыцьцёвы плян грашыць сафізмам
маўляў чарапахі хутчэй сягаюць вяршыняў
маўляў у ахілаў адны панты і харызма
і ў пятках душа падпішы пане фаўсьце кантракцік:
садок вэ-нэ-у галімая праца раптоўны інфаркцік

Ці пра гэта чытаў ты ў мастацкай літаратуры
але розум хутчэй шануе законы джунгляў
за сьцяною бухае твой пралетарскі гуру
у надвор'і нязьменны прагноз: сьпёка й залевы
у позе лотасу тупа сядзіш пад дрэвам

Ападае лістота з сакуры то бок зь вішні
атрымаўшы грын-карту сябры адлятаюць у вырай
мо чарговы тэракт рыхтуе алаг-усявышні
і таму мо апошні раз патэлефануй дамоў
усё нармальна мама нармальна шоў маст гоў он
...

Мая сяброўка, школьная настаўніца,
жадаючы палепшыць свой бюджэт,
урэшце занялася спэкуляцыяй.
Асартымэнт са сьпірту й цыгарэт

паціху вывеў бедную з галечы.
І ўсё было б о`key, але два хлопы
ў тэрэспальскім завулку ўночы

згулялі зь ёй у дрэнную гульню:
паблізу не было ні мінакоў, ні копаў...
Жыцьцём пастаўленая ў позу "ю",

так і памерла. Ўжо халодную,
яе знайшлі у сьметніцы й, бязродную,
забраўшы пашпарт, зачыніўшы візу,
дамоў павезьлі ў цынкавай валізе.
...

Meine Freundin, eine Grundschultante,
wollte ihr Gehalt aufbessern
und ging unter die Spekulanten.
Der Handel mit Schnaps und Zigaretten

brachte die Ärmste bald auf den Hund.
Und alles wär' okay, hätten zwei Jungs
in einer Terespoler Gasse ihr nicht

eines nachts ziemlich übel mitgespielt:
kein Passant, kein Cop weit und breit …
vom Leben in die Stellung „ю" gebracht,

so starb sie. Bereits erkaltet
fand man die Waise auf der Halde,
nahm ihr den Pass, riss das Visum aus,
brachte sie im Zinkkoffer nach Haus.
...

У кадры фройляйн Марлен без убору
ляжыць у скураным купэ; чацьвёра
гераў (гэтаксама без убораў) без разбору -
хто як - бяруцца за Марлен. З Гаморы

ў Садом баварскі электрычка ймчыць.
За звон манэт і шоргат эўра
чаму заўгодна могуць навучыць
апалягеты юру. Паасобку й хеўрай,

з прыладамі і без, нібыта акрабаты, -
Марлен, Вольф, Томас, Гюнтэр, Ганс.
Гучаць з экрану стогны, маты;

рытмічны сэкс уводзіць іх у транс…
О, малады глядач, хаду рукі ўдвая
паскор і ў курчы выкрыкні: "Ja…ja!!!"
...

Auf dem Bildschirm liegt das Fräulein Marlen ohne Kleidung
im lederbespannten Schlafwagenabteil,
vier Herren (auch unbekleidet) nehmen sich ohne großes Drumherum
der Marlen an. Der Zug eilt

von Gomorra nach Sodom.
Die Glocken locken mit Eurolust,
sie lehren uns darum
mit Apologeten zu verkehren, so ganz nebenbei, ohne Frust,


mit verschiedenen Geräten, und auch ohne, angeblich wie bei Akrobaten -
Marlen, Wolf, Thomas, Günther, Hans.
Den richtigen Sound vorm Bildschirm zu stöhnen, sie raten,

der rhythmische Sex bringe richtig in Trance ...
Und den jungen Zuschauern gehen die Hände emphatisch
zwei Mal schneller, zuckend rufend sie aus „Ja... ja!!!"
...

Людзі з маленькіх правінцыйных мястэчак
засынаюць па дозе вячэрніх навінак.
На вячэру ў іх каша, гарбата, булка, варэньне з парэчак.
Некаторыя зь іх пераможцы мясцовых дажынак.

Людцы з маленькіх мястэчак ня бачылі сьвету.
Каханьне тут - адна зь непазьбежных традыцый
якой не жывуць, але выконваюць, ветла
зазіраючы ў вочы ў прамежкі паміж мэнструацый.

Людцы зь вялікай душою і зглумленым сэрцам
любяць пускаць сьлязу ад фіктыўных стрэсаў -
адзінадумцы, рамантыкі, адзіназьняверцы.
Час ад часу праездам бывае прадажны Кесар.

Зь ім у тутэйшага люду свае рахункі:
нехта на службе, другі - у таемнай змове.
Дарэмна чакаць ад багоў нябеснае манкі -
лепей ціха бяз цудаў пражыць у сямейным алькове.

Людзі з правінцыі едуць паволі з глузду
ад забабонаў, нуды і паўсюднай пустэчы.
І з надыходам Калядаў сядаюць у воз ды
п'яныя славяць Хрыста, мэсію зьмірэньня й галечы.
...

Die Leute aus den kleinen Städten vom Lande
entschlummern nach ihrer Dosis Abendnachrichten.
Zum Vesper gibts Grütze, Tee, Brötchen und Ribiselmarmelade.
So mancher ist großer Lokalheld in Erntegeschichten.

Den kleinen Leuten vom Land ist die Welt nicht geläufig.
Die Liebe zählt hier zu den ehernen Traditionen,
die man nicht lebt, sondern ausübt, mit freundlichem
Blick in die Augen zwischen zwei Menstruationen.

Die kleinen Leute, große Seelen, kranke Herzen,
sieht man gern in fiktivem Stress eine Träne verdrücken -
Romantiker, Brüder im Geist wie im Abfall vom Glauben.
Und bisweilen lässt sich der käufliche Kaiser kurz blicken.

Mit ihm hält das hiesige Volk es auf seine Weise:
Der eine tut Dienst, der andre übt stille Verschwörung.
Von den Göttern gibts weder Manna noch Armenspeise -
besser brav im Alkoven gehockt ohne Aussicht auf Störung.

Die Leute aus der Provinz kriegen bald einen Sparren
vor Aberglauben, vor Ödnis und gähnender Leere.
Betrunken erklettern sie dann im Advent ihre Karren
und geben dem Herrn von Misere und Demut die Ehre.
...

А.

Жанчыны чытаюць "Алесю" і "Vogue".
Мужчыны віно распіваюць на трох.
Сабака на сучку юрліва налёг
і прагна яе дзяўбе.
Плыве цэпелін, а на ім сядзіць Бог,
стары селянін расьцярушвае стог,
рабочы ад моцных нагрузак падох,
а я кахаю цябе.

У барах марціні, ікра, казыно,
па тэлеку збольшага круцяць лайно,
Кусто ў батыскафе дасьледуе дно,
музыка гудзе на трубе.
Вяртаюцца ў моду панамы й трыко,
на працы за шкоднасьць даюць малако,
сьлязу выцірае ўдавіца рукой,
а я кахаю цябе.

Адзін у дэпрэсіі п'е "Валідол",
другая зьмяніла фрызуру і пол,
у трэцяга жарсьць - беларускі футбол,
чацьверты зьяжджае з эРБэ.
Банкіры ахоўваюць 'бабкі' свае,
а бабкі бароняць бутэлькі свае,
і ўсе тут свае, і на ўсіх не стае,
і я - кахаю цябе.
...

Für A.

Die Frauen studieren „Alesja" und „Elle".
Drei Männer vernichten noch jede Bouteille.
Der Hund nimmt die Hündin mit Gier und Gebell
und bumst sie gegen den Strich.
Ein Zeppelin fliegt, darin sitzt Gott der Herr,
der alternde Bauer bringt Heu in die Ställe
der Maurer krepiert mit der Hand an der Kelle,
und ich, ich liebe nur dich.

In Bars gibt es Kaviar, Martini, Merlot,
im Fernsehen drischt man gedroschenes Stroh,
die Tiefsee erforscht Bathyskaph mit Cousteau
der Musikus bläst in sein Blech.
Die Mode will Panama-Hut und Trikot,
statt Lohntüte gibt es ein Glas Kakao,
die Witwe beweint den verblichenen Beau,
und ich, ich liebe nur dich.

Der eine kommt mit Validol nur zurecht,
die nächste, verändert Frisur und Geschlecht,
der Dritte vergöttert den Fußballer Hleb,
der Vierte flieht die Republik.
Die Bänker woll'n alle Penunzen für sich,
die Penner behalten die Flaschen bei sich,
man bleibt unter sich, und für alle reicht's nicht,
und ich - ich liebe nur dich.
...

Ты ня ведаеш чаго чакаць ад лёсу:
з працы выкінуць за п'янку ці дэбош,
станеш гопнікам, падсядзеш на "калёсы",
прадасі апошні макінтош,
малады няўрымсьлівы гаўрош.

Ты дагэтуль не пабачыў пірамідаў,
не ўзышоў на беласьнежны эвэрэст,
край атлянтаў і зямля карыятыдаў
не патрапяць у тваю дзясятку "best".

Ты памрэш, малы, далёка не ў парыжы, -
бо, на шчасьце, не прарок і не герой, -
а ў звычайным сьветлагорску ці нясьвіжы,
праклінаючы жыцьцёвы гемарой.

Бо ня быў нідзе, ня ёсьць, ды і ня будзеш,
пажыцьцёвы пэтэвэшнік-абармот.
Тупа зь лярвамі здароўе каламуціш.
Раскаваны пачатковец-ідыёт,

спадзяесься на шчасьлівыя расклады:
купіш колы і з бутэлькі выйдзе джын,
санта кляўс мільён падорыць на каляды,
прэзік лопне й прэзыдэнтам стане сын.

Ты жывеш у атачэньні імпатэнтаў,
бізнэс-лэдзі, мікі маўсаў, чаўнакоў,
далакопаў, копаў, хачыкаў, студэнтаў,
супэрмэнаў і астатніх чувакоў.

Ты зь дзяцінства марыў лётаць на камбайне,
стаць ды-джэем, і сэнсэем заадно;
нават зараз, завісаючы ў он-лайне,
летуценіш пра чырвонае "рэно",

пра бамонды і рашучасьць джэймса бонда,
пра жанчыну, што кахацьме да труны:
не за бабкі, а за так, нібы джаконда.
Пра жыцьцё безь підарасаў і вайны.

Ты за сонца, што загляне у ваконца,
за галодных, што заглядваюць у рот,
за каросту, трыпэр, сіфіліс у штонцах.
За прыгожы горад-сад-і-агарод.

За гарэлку й цыгарэты без нацэнкі,
фізкультуру і здаровы лад жыцьця,
каб заўжды была на піве пенка,
каб мінала міма роспачы ладзьдзя.

За саюз братэрскі Бусьліка зь Цімошкам,
за суцэльны карнавал і галівуд,
каб каты таўсьцелі і ня мёрлі мышкі
і заўсёды раскрываўся парашут.

Каб - купацца ў малацэ і шакалядзе,
каб раслі каноплі - я іх так люблю!
Каб зьявіўся невядомы камікадзэ
і зрабіў краіне мёртвую пятлю.

Мой адзіны, мой любімы і харошы,
хай тваім учынкам будзе умалот!
Хай гульня прыемнай будзе і прыгожай
і натхненьне выдае адно джэк-пот.
...