ନୁହେଁ କବିତା Poem by Bharati Nayak

କୋଲକାତାର ପ୍ଲାଟଫର୍ମ ଉପରେ
ସେଇ ଅର୍ଧ ପାଗେଳୀ
ତା କୋଟରଗତ ଚକ୍ଷୁରେ ଭରିଥିଲା କେତେ ଶୁନ୍ୟତା!

ଅସ୍ଥିସାର ଶରୀରରେ ଅନ୍ଧକାର ଛଡ଼ା
ଥିଲାକି ଆଉ କିଛି?
ଟ୍ରେନର କଳା ଧୂଆଁ ଆଉ ସଂସାରଯାକର କାଳିମା
ସତେବା ଛାଇଥିଲା ତାର ଦେହମନ
ତାର ଶତଛିନ୍ନ ବାସରେ ଓ
ନୁଖୁରା ଜଟଧରା କେଶରେ
ଜମିଥଲା କି
ଦୁନିଆଯାକର ରୁକ୍ଷତା!

ବୟସ ମୋଟେ ବେଶୀ ନୁହେଁ
ହେଲେ ଗ୍ରାସିଥିଲା ଜରା ତାକୁ ଅକାଳରେ

କିଏ ଆଣି ଛାଡିଥିଲା ତାକୁ ଏଠି
ଅବା ଆଶ୍ରୟବଂଚିତ ହୋଇ
ଖୋଜି ଖୋଜି ପାଇଥିଲା
ଏଇ ପ୍ଲାଟ -ଫର୍ମର ଠିକଣା
କିଏ ତାର ଆତ୍ମୀୟ
କରିଥିଲା ତାକୁ ନିରାଶ୍ରୟ

ହୋଟେଲର ଅଇଁଠା ଭାତ
ଦୟାର ଫୋପଡ଼ା ରୁଟି କିଛି
ରଖିଥିଲା ତା' ଜୀବନ
ଶୋଇଥିଲା ସେ ପ୍ଲାଟଫର୍ମ ଉପରେ
ଟ୍ରେନର ହୁଇସିଲ ଆଉ ଚାରିପଟର
କୋଳାହଳ ପ୍ରତି ଥିଲା ନିତାନ୍ତ ବୀତସ୍ପୃହ

ଦେଖିଲା ସେ ବୁଲା କୁକୁରଟି
ଶୋଇଛି ତା ପାଖରେ
ବୁଲା କୁକୁରଟିର
ଠିକ ତା ଭଳି କିଛି ବି ନାଁ ନ ଥିଲା
ସେ କିନ୍ତୁ ତାକୁ ବେଶ ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ମନେ ହେଲା
ପାଗେଳୀଟି ବୁଲାକୁ ଆଦରରେ କୋଳ କରି ନେଲା
ବୁଲା ବି ପାଗେଳୀ ହାତର ସ୍ନେହରେ
କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ମନେହେଲା
ପାଗେଳୀ ବୁଲାର ମୁହଁରେ ମୁହଁ ଲଗେଇ
ଅନେକ ଗେଲ କଲା ଆଉ ତା ପେଟରେ
ମୁଣ୍ଡ ଥୋଇ ପରମ ତୃପ୍ତିରେ ଶୋଇଗଲା

ବୁଲା ଆଉ ପାଗେଳୀର
ଏଇ ସ୍ନେହ ବିନିମୟ
କୁତୁହଳ ହୋଇ ଦେଖୁଥିଲେ କିଛି ଲୋକ
କିଛି ବୁଲା ଟୋକା ମଜାଦେଖିବାକୁ ଜମିଗଲେ
ଏମିତି ଯେଉଁମାନେ
ପ୍ରଜାପତିର ଡେଣା ଭାଙ୍ଗି ମଜା ଦେଖନ୍ତି
କୁକୁର ଲାଙ୍ଗୁଳରେ ବାଣ ଫୁଟେଇ ତାଳିମାରନ୍ତି
ସେଇମାନେ ପାଗେଳୀର ମୁଣ୍ଡ ତଳୁ
କୁକୁରର ଦୁଇ ଗୋଡ ଧରି
ଘୋଷାରି ଘୋଷାରି ନେଇଗଲେ
ଆଉ ଦାନ୍ତ ନିକୁଟି ପାଗେଳୀକୁ
ଖତେଇ ହେଉଥିଲେ

ପାଗେଳୀ ଧାଁଊଥିଲା ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ
ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ଅନାବନା ଗାଳିଦେଇ
ଏଇ ତାର ସ୍ନେହ|ଶ୍ରୟୀ କୁକୁରଟିକୁ
ମୁକୁଳାଇବାକୁ
ଧାଁଊ ଥିଲା ଆଉ ଧାଁଊ ଥିଲା!