Κώμα [ Coma By F.Frosini ] Poem by dimitrios galanis

Ανήμπορη να ξεχωρίσει αν νοιώθει
ένα κάποιο ημίφως ή δε νοιώθει
παραπλεύρως της απόγνωσης των παρισταμένων
ζει.΄Οπως παραπλεύρως
και του ίδιου της εαυτού.

΄Ο, τι μπορούν μονάχα να διακρίνουν οι απ' έξω
είν' το πολύ έν' αδιόρατο βλεφάρισμα
που τρεμοπαίζει κάποια στιγμή για να -και πάλι- ξαφανιστεί.
Εκείνοι που παραμένουν δίπλα της απορούν
αν αυτό 'ναι της συνείδησης αναλαμπή.
και θέλουν να ελπίζουν
ένα θρόισμα φύλλων
να φανερώνει κι ενδόμυχες σκέψεις
να λευτερώνει και φυλακισμένα μυαλά.

Σα μια πεταλούδα τυλιγμένη
μες τις τρεμοπαίζουσες σκιές του δειλινού
λαχταρά το φως ν' απογειωθεί,
αλλά κι εκμυστερεύεται στ' απόλυτο σκοτάδι
πως θα ενωθεί τελικά
με των νεκρών την κοινότητα
αφήνοντας όμως πίσω και την υπόσχεση
πως και να τη δεχτούν
μες το σκοτάδι, δε θα ξεχνά.
....................................
[. « I shall remember while the light lasts
. And in the darkness I shall not forget »
. ['Non-Catholic' Cemetery, Rome: headstone 2515]