Πόθοι [ Desire By Mihaela Pirjol ] Poem by dimitrios galanis

Σ' ό, τ' έχει ήδη πεθάνει δεν έχεις ελπίδα πια.
Στις αυταπάτες δεν υπάρχει παρηγοριά.
Ας σώσουμε τουλάχιστον το παρόν
για του μέλλοντος τις ελπίδες,
να θυμόμαστ' έτσι πως τη ζωή μας τη ζήσαμε.
Ψυχή που γεννήθηκε μονάχη και πεθαίνει μονάχη
δεν ανήκει σε κανέναν, στο θνητό τούτο βασίλειο των βροτών.
Δεν είμαστ' άλλο παρά μια παροδική ανέμου πνοή.
Ουτοπική λοιπόν η σημαντικότητα του μηδαμινού.
Πώς ένας υπερδραστήριος φαλλός φθίνει στην ασελγή φιληδονία,
έτσ' εφήμερα κι όλα τούτα τα φευγαλέα πάθη.
΄Οπως η μορφή της Σελήνης απ' το λυκόφως ως την αυγή,
σαν ο ΄Ηλιος παραμερίσει το ζήλο της με ζέση άλλη μορφή.
Προς τί να δαπανούμε την πνοή μας
στη λαχτάρα, τον αναστεναγμό;
Του πόθου η φλόγα δαπανά τ' οξυγόνο
κι η έλλειψή του είν' κείνη που σε πνίγει.
Αγνές αισθήσεις αποκαθαίρουν και τις ψυχές,
αμόλυντες να υπερίπτανται αυτής εδώ της ζωής,
αν είναι να ζήσει άξια στον αιώνα.