Η Θυελα [ The Storm, By Nosheen Irfan ] Poem by dimitrios galanis

΄Εκλαψε σήμερα ο ουρανός
με παθιασμένη, πυρετική ορμή.
Τον πόνο του σε πλημμυρίδας έριξε κύματα,
ακατάσχετη, επιταχυνόμενη καταρροή,
αποκαμωμένος από σὐννεφα πένθιμα, βουβά, βαριά.
Αδάμαστος χείμαρρος έτρεξαν τα δάκρυά του
που φύλαγαν έναν καιρό μέσα του φόβοι.

΄Εκλαψε, κι έκλαψε ο ουρανός ώρα πολλή.
Ξεφορτώθηκε σωρό ανείπωτες δυστυχίες.
Βάρυναν καιρό τώρα τον κόρφο του να σκάσει.
Ταράχτηκ' η γη με το θρήνο,
τα πουλιά χωρίς λόγο ξέχασαν πως έχουν φτερά.

΄Εκλαψε
σα και να τού 'σκασ' η καρδιά;
να του λύθηκαν αλυσίδες;
να του σπάσανε δεσμά;
Στην απορία
να υποθέσει μονάχα μπορεί η στεριά:
Η βίαιη έκρηξη
κλάμα ήταν χάριν της τ' ουρανού
για την άγονη, ξεραμένη της ψυχή.