අවැසි වේ
ඔබට දන්වන්න
යමක්
කෙසේද යත් ඔබ දනී
මම බලයි නම්
මගේ කවුලුවෙන්
රත් පැහැ මන්ද සරා කලෙහි
සුපැහැදිලි සඳු දෙස.
මම ස්පර්ෂ කරමි නම්
ගින්දර අභියස
අස්පෘෂ්ඨ භෂ්මාව
නැතිනම් දර කොටෙහි
රැළි ගැසුණු දේහය
පවතින හැම දෙයක් මෙන්
මා ඔබට ගෙන යන
සුගන්ධය, එළිය, ලෝහය
මා එනතුරු බලා සිටින ඔබේ දූපත් දෙසට
යාත්රාු කරන
පුංචි ඔරුවල තිබිණි
දැන් කදිමය
ටිකෙන් ටික ඔබ මට
පෙම් කිරීම නතර කරයි නම්
මමත් ඔබට පෙම් කරීම
හෙම්හිට නතර කරන්නම්
එකෙනෙහිම
මාව ඔබ
අමතක කරයි නම්
මාව නොසොයන්න
එවිටත් මම ඔබව අමතක කොට තිබේවි
ඔබ උමතුවෙන් මෙන් බොහෝ කල්
හිතයි නම්
ලියූ වදන් සුළඟ
මගේ ජීවිතය තුලින් හමා යයි
එවිට ඔබ තිරණය කරයි
මගේ මුල් ඇති හදෙහි
වෙරළේදී මාව හැරයන්න
මතක් කරන්න
එදින
එපැය
මගේ අත් ඔසවාවි
මගේ මුල් පලායාවි
සොයාගෙන වෙන බිමක්
එනමුත්
හැම දිනකම
හැම පැයකම
ඔබව මට උරුමව ඇති බව
බද්ධ ක්රෝුධ මිහිර ඇතිව
ඔබට හැඟේ නම්
හැම දිනකම මලක්
මාව සොයා
ඔබේ තොල් මත නගී නම්
අහා.. මට හිමි අහා... මගේ ප්රේපමය
මා තුලැති ගිනි
යලි මෝදුවේවි
නිවන්නට හෝ අමතක කරන්නට
කිසිත් නැත මා තුල
මගේ ප්රේැමය
ඔබේ ප්රේමය පෝෂණය කරයි පෙම්බරව
ඔබේ තුරුලෙහි රැඳේවි
ඔබ ජීවත්වන තුරාවට
මගේ ප්රේුමය හැර නොයා
උදය ආර්. තෙන්නකෝන්