Σ' ένα κίτρινο δάσος σχίζονταν ο δρόμος στα δυο.
Πώς να τους πάρω, ο δύστυχος, μαζί και τους δυο.
Σαν έμπειρος οδοιπόρος σταμάτησα ώρα να ιδώ.
Κύτταξα πρώτα τον έναν, πέρα οσό 'φταν' η ματιά
εκεί στα χαμόκλαδα οπού 'στριβε μακριά.
΄Υστερα πήρα τον άλλον, εξίσου πρόσφορο, να περπατώ.
΄Αξιζ' ίσως αυτή μου την επιλογή,
πιο παχύ το χορτάρι, να το πατήσεις προσκλητικό.
Αν κι οι πεζοπόροι είχαν αφήσει
τα ίδια σχεδόν χνάρια και στους δυο,
κι όμοιοι ανοίγονταν μπρος μου κείνο το πρωινό,
πάνω στα φρέσκα φύλλα καμιά λερή πατημασιά.
Ωω, άφησα τον πρώτο για μι' άλλη φορά!
Μα ξέροντας πως ένας δρόμος σ' άλλον σ' οδηγεί
αμφέβαλλα αν θα μέ 'βγαζε ποτέ πίσω ξανά εκεί.
Ετούτο δω θα λέω στο μέλλον μ' ένα μου στεναγμό:
Μια φορά κι έναν παλιό παλιό καιρό
ο δρόμος μου ξάνοιγε σ' ένα δάσος σε δυο, κι εγώ-
πήρα εκειόν που δεν είχαν οι πολλοί διαβεί
κι εκείνο πού 'κρινε την όλη μου πορεία ήταν αυτό.
Το ποίημα είναι απόδοσή μου στα ελληνικά του ποιήματος: The Road Not Taken του Robert Frost
Like so many others I am fond of the sentiment and wisdom of this poem. Thank you for sharing.............
Edmond, to suppose you know greek and have read my greek translation of the poem? Indeed, I assure you, my translation of the poem is an excellent one, noone else has achieved in greek before.Thank you.