De Hele Wereld Is Een Toneel.... Poem by Sylvia Frances Chan

De hele wereld is een podium,
En alle mannen en vrouwen zijn slechts spelers;
Ze hebben hun uitgangen en hun ingangen,
En een man in zijn tijd speelt veel rollen,
Zijn rollen waren zeven leeftijden. Eerst, het kind,
Piepend en kotsend in de armen van de verpleegster.
Dan de jankende schooljongen, met zijn tas
En een glanzend ochtendgezicht, kruipend als een slak
Onwillig naar school. En dan de minnaar,
Zuchtend als een fornuis, met een treurige ballade
Gemaakt voor de wenkbrauw van zijn minnares. Dan een soldaat,
Vol vreemde eden en gebaard als de pard,
Jaloers in eer, plotseling en snel ruzie-makend,
Op zoek naar de bubbelreputatie
Zelfs in de mond van het kanon. En dan de gerechtigheid,
In mooie ronde buik met goede kapoen gevoerd,
Met strenge ogen en formele baard,
Vol wijze gezaagde en moderne voorbeelden;
En dus speelt hij zijn rol. Het zesjarig kind verschuift
In de magere pantoffel met sloffen,
Met bril op neus en buidel aan zijkant;
Zijn jeugdige accent, goed gered, een wereld te groot
Voor zijn gekrompen lange broek en zijn grote mannelijke stem,
Weer naar kinderachtige hoge tonen, pijpen
En fluit in zijn geluid. Laatste scène van allemaal,
Dat beëindigt deze vreemde bewogen geschiedenis,
Is tweede kinderachtigheid en louter vergetelheid,
Zonder tanden, zonder ogen, zonder smaak, zonder alles.