ನನ್ನಾತ್ಮ ನಂದಾದೀಪ Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಸುತ್ತಿಬಳಸಿ ಹರಿದು
ಸಾವಿರ ಶಿಖರದೆತ್ತರ ಹತ್ತಿಯಿಳಿದು
ಸುರಗಂಗೆಯಂತೆ ಧುಮುಕಿ ಬಂದೆ,
ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಞಿಯಾದೆ.

ನೀನು ಹೇಳಿ ಕೇಳಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದವಳಲ್ಲ,
ಸುತ್ತನೋಡಿ ಕೂಡಿಕಳೆದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದ್ದಲ್ಲ;
ಒಳಗೊಳಗಿನ ಸುಪ್ತ ಒರತೆಯ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ
ನನ್ನೊಳಗೆ ಸ್ಫುರಿಸಿಯೆ ನನ್ನ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡೆ.

ನಾನೋ ಬೆಳಕಾರಿದ ನಂದಿದ ದೀಪ,
ಸ್ವರಮಿಳಿತಗೊಳ್ಳದ ಇಂಪಿಲ್ಲದಾಲಾಪ;
ದ್ವಜಾರೋಹಿಸಿದ ದೇವಾಲಯದಂತೆ
ನಿನ್ನಾಗಮನದಲ್ಲೆ ಪೂಜೆಪುರಸ್ಕಾರ ಕಂಡೆ.

ಏನೋ ವೇದಘೋಷ ಸಂಗೀತದ ಹೊನಲು,
ಗಂಟೆನಿನಾದ, ಬೆಳಕು, ವಾದ್ಯ, ಕೊಳಲು
ಆತ್ಮದೊಳಗೆನೆ ಹಾಡಿದ ಸಂವೇದನೆ ಒಳಗೆ,
ನಿನ್ನಿರವು ನನಗೆ ಹರಿದು ಬಂದಾಗ ಬಳಿಗೆ.

ನನ್ನಾತ್ಮ ನಂದಾದೀಪ ನೀನು ಬೆಳಗಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ,
ಆತ್ಮದೊಳಗೊಂದು ಗರ್ಭಗುಡಿ ಕಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟೆ;
ದಿನರಾತ್ರಿ ಬಿಡದೆ ಪ್ರೀತಿಪೂಜೆ ಶಂಖಘೋಷ
ಬೆಳಕಿನ ಬೆಳಕಾಗಿ ನನ್ನೊಳಗೆನೆ ನಾನು ಕಂಡೆ.

ನಿರ್ವಾತದಿಂದ ನೀನು ಜಿಗಿದು ಹರಿದು ಬಂದವಳಲ್ಲ,
ನಿನ್ನ ತುಂಬುಮಡಿಲನ್ನು ತೊರೆದು ಒಲಿದು ಬಂದೆ;
ಅಕ್ಕಪಕ್ಕ ದೂರ ಹತ್ತಿರ ನಾಳೆ ನೀನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ,
ಕಂಡಾಕ್ಷಣ ಮಿಂಚಾಗಿ ಮಿಂಚಿ ಓಡಿ ನನ್ನ ಸೇರಬಂದೆ.

ವಿರಕ್ತನಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಸಮ್ಮತಿ ನೀನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ,
ನನ್ನೊಳಗೆ ತೆರವೆಷ್ಟೆಂದು ನೀನು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ;
ಬಂದೆ, ನೋಡಿದೆ, ಜಿಗಿದು ಒಳಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಬಂದೆ,
ನಾನವಕ್ಕಾಗಿ, ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದೆ.

ನನ್ನಾತ್ಮದ ದೇವಿ, ದೇವಾಲಯ ನೀನು,
ನಿನ್ನ ತಪಸ್ಸಲ್ಲೆ ಮೈಮರೆತ ಭಕ್ತ ನಾನು;
ಬೆರೆತಾತ್ಮಗಳ ತಪಸ್ಸು ಕೂಡಿ ಬೆರೆತಾಗ
ನೀ ನಿನ್ನನ್ನೆ ಮರೆತೆ, ನನ್ನೊಳಗೆ ಬೆರೆತೆ.

ಅಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೀತಿಯ ಉತ್ತುಂಗತೆ ನೀನು,
ಅದರ ಪುಣ್ಯರುಚಿಯುಂಡ ಭಾಗ್ಯ ನನದು;
ಯುಗಯುಗಾಂತರ ಮೀರಿ ನೀನು ನಾನು
ಈ ಪ್ರೀತಿ ಬಂಧದಲೆ ಮೆರೆಯುವುದು ಸತ್ಯ.